အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေစာင့္ေရွာက္ေရးေန႔သို႔ ေရာက္ရွိေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ႏိုင္ငံအသီးသီးက ေအာက္တိုဘာလ ၁ ရက္ေန႔ကို ႏိုင္ငံတကာေန႔တစ္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တစ္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးထားျခင္းသည္ ေကာင္းမြန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာတို႔အေနျဖင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေစာင့္ေရွာက္ျခင္းမွာ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာျဖစ္၍ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိၾကသည္။
ျမန္္မာတို႔၏ အစဥ္အလာတြင္ ''အသြားသာရွိ၍ အျပန္မရွိ'' ဟု ဆိုတတ္ၾကသည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ သားသမီးမ်ားအား ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝကတည္းက လူလားေျမာက္သည္အထိ ''ေကြၽးေမြးမပ်က္ ေဆာင္ရြက္စီမံ ေမြခံထိုက္ေစ''ဟူေသာ မဂၤလာတရားေတာ္ ႏွင့္အညီ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း သားသမီးမ်ားထံမွ မည္သည့္အရာမွ် ေမွ်ာ္လင့္ထားျခင္း မရွိၾကေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ အသြားသာရွိ၍ အျပန္မရွိဟုဆုိကာ သားသမီးမ်ားအား ဆုိတတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ သက္ႀကီးရြယ္အိုဘဝေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ''ျမင္းမိုရ္ေတာင္ဦး မကက်ဴးသား ေက်းဇူးအရွင္ ေမြးမိခင္ႏွင့္ ဖခင္တို႔အား ျပန္လည္ေကြၽးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ရန္မွာ သားသမီးတုိ႔၏ တာဝန္ျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္တြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္အတိုင္း တစ္ဖန္ျပန္လည္ ေစာင့္ေရွာက္ၾက ရမည္သာျဖစ္သည္။ မိဘေက်းဇူးဆပ္ဖူးမွသာ သားေကာင္းသမီးမြန္ျဖစ္လာ မည္မွာ ဧကန္အမွန္ျဖစ္သည္။
ထိုအစဥ္အလာေကာင္းမ်ားမွာ ေခတ္ကာလေရြ႕ေလ်ာလာသည္ႏွင့္အမွ် တစ္စတစ္စပါးလ်ားလာသည္။ အသြားသာရွိ၍ အျပန္မရွိျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေက်းဇူးဆပ္ရန္ ေမ့ေလ်ာ့လာၾကသည္။ ေက်းဇူးမဆပ္လွ်င္ေသာ္မွ ေက်းဇူးမကန္းမိဖို႔ အထူးအေရးႀကီးလာသည္။ သားသမီးဝတၱရားမ်ား ပ်က္ယြင္းလာၾကသည္။ အိုစာ၊ နာစာမရရွိခဲ့လွ်င္ မေတြးဝံ့စရာျဖစ္လာသည္။ ထိုသက္ႀကီးရြယ္အို မိဘမ်ားဘဝမွာ ''ေရနည္းငါးပမာ'' အားကိုးရာမရွိ၊ ရပ္တည္ရာမဲ့ ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားကိုးရာမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုဘဝမ်ားကို ဝိုင္းဝန္းေစာင့္ေရွာက္ၾကရန္ တုိက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သက္ႀကီးရြယ္အိုဟူသည္မွာ တစ္ခ်ိန္ေသာကာလ ၄င္း၏ဘဝ စြမ္းေဆာင္ ႏုိင္ေသာအခ်ိန္က မိသားစုတာဝန္၊ ရပ္ရြာတာဝန္၊ အလုပ္တာဝန္၊ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ မ်ားကို အနည္းႏွင့္အမ်ား ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕မွာ မိမိကိုယ္က်ဳိးကိုပင္ မငဲ့ကြက္ဘဲ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံကာ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္၍ လုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသာအခ်ိန္တြင္ ၄င္းတို႔၏စြမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကသည္မ်ားကို ျပန္လည္အမွတ္ ရၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႔၏ ေပးဆပ္မႈအတြက္ ထိုက္တန္စြာျပန္လည္ ေပးဆပ္တုံ႔ျပန္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။
ယခု အိုေသာအခါ အပယ္ခံဘဝသို႔ ေရာက္ၾကရသည္။ အသံုး မဝင္လူပိုအျဖစ္ ပစ္ပယ္ခံၾကရသည္။ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္မႈအဖြဲ႕အစည္းမွ ထုတ္ျပန္လိုက္ေသာစစ္တမ္းအရ အာရွႏုိင္ငံမ်ားတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားအား မိသားစုေထာက္ပံ့မႈေလ်ာ့နည္းလာေၾကာင္း မၾကာေသးမီက သိရွိလုိက္ရသည္။ အမွန္တြင္ အာရွႏုိင္ငံမ်ားမွာ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာႀကီးမားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ၿပီး ျမန္မာတို႔၏မဂၤလာတရားေတာ္ ကဲ့သို႔ ျပဳမူေနထိုင္ၾကေသာ ႏုိင္ငံမ်ားျဖစ္သည္။ အာရွႏိုင္ငံမ်ား၏ သက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ားကို မိသားစုေထာက္ပံ့သည့္ ႐ိုးရာအစဥ္အလာ ပ်က္ယြင္းလာ သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အာရွႏုိင္ငံမ်ားတြင္အပါအဝင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဆုိပါႏုိင္ငံမ်ားေလာက္ အေျခအေန ဆိုးျခင္းမရွိေခ်။ ယဥ္ေက်းမႈအစဥ္ အလာအေျခခံမ်ား ခိုင္မာခဲ့ျခင္း၏ အက်ဳိးရလဒ္ေၾကာင့္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ သည္။ ေပးကမ္းေထာက္ပံ့ျခင္းသည္ စီးပြားေရးအေျခခံအင္အား ခိုင္မာ ေတာင့္တင္းျခင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဖံြ႕ၿဖိဳးစႏုိင္ငံျဖစ္ၿပီး လူတစ္ဦးခ်င္းဝင္ေငြမွာလည္း ယခင္ကထက္ျမင့္မားလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ အားနည္းဖြယ္မရွိေခ်။
သို႔ျဖစ္ရာ ေက်းဇူးတရားႀကီးမားေသာ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားအား ျမန္မာတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈထံုးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားႏွင့္အညီ လက္ကမ္း ကူညီေထာက္ပံ့ေစာင့္ေရွာက္သြားၾကလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ။
