ျမန္မာ့အလင္းအယ္ဒီတာအာေဘာ္
ယခုရက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ မိုး႐ြာခ်
လိုက္သည္။ အပူဒဏ္ကို ခံေနရသူတို႔အဖို႔ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေအးျမသြားရ
ျခင္းအတြက္ မိုးကို ေက်းဇူးတင္မိၾက၏။ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ေနေရာင္
ေအာက္တြင္ မႈန္ညစ္ေနေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဝန္းက်င္တစ္ခြင္ရွိ သစ္ပင္
ႀကီးငယ္မ်ားသည္လည္း စိမ္းျမသြားေလသည္။
ဘ၀အေရး ႐ုန္းကန္ေနၾကရရင္း ပူေလာင္ေနၾကရသည့္သူမ်ား၊ လၽွပ္စစ္မီး မလုံေလာက္မႈေၾကာင့္ ပူပူဆူဆူ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ား၊ အေထြေထြ အက်ပ္အတည္းမ်ားၾကားက မေျပမလည္ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားပင္ မိုးေရစက္ မ်ားေအာက္တြင္ တဒဂၤၿငိမ္းေအးမႈ ရသြားၾကေလသည္။
ထို႔အတူ သႀကၤန္ကာလကတည္းက လာေတာ့မည္၊ လာေတာ့မည္ဟု ငံ့လင့္ေနၾကေသာ ပိေတာက္ပြင့္တို႔ကလည္း ထိန္ထိန္ဝါေအာင္ ပြင့္ၾကေလ သည္။ ရာသီဥတုပူလြန္းမက ပူျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံးက ျပည္သူတို႔ မိုးကိုအေမၽွာ္ႀကီး ေမၽွာ္ေနၾကခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ မိုးသည္ လည္းေကာင္း၊ ပိေတာက္တို႔သည္လည္းေကာင္း ပို၍တန္ဖိုးႀကီးျမင့္ ေနေပသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေလာကႀကီးက ၾကာၾကာ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပမေနလိုက္ရ။ တန္ဖိုးႀကီးေနသည့္ ပိေတာက္ပြင့္တို႔ကို အလုအယက္ခူးၾက၊ အကိုင္းေတြကို ခ်ိဳင္ၾက၊ ခုတ္ၾက၊ ခ်ိဳးၾကျဖင့္ မ်ားစြာေသာ ပိေတာက္ပြင့္တို႔ ပင္ထက္မွာ ၾကာၾကာ မေနရ။ အကိုင္းအခက္တို႔ ပါ အဆစ္အေနျဖင့္ ပ်က္စီးရသည့္အခါ အက်ည္းတန္ပုံရိပ္ကို ျဖတ္ခနဲေတြ႕ရသလို။
တစ္ဖန္ ပိေတာက္ပင္ကို စိုက္ခဲ့သူမ်ားသည္လည္း သူ႕အပြင့္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသူမ်ား လိုလားၾကသူမ်ားစြာကို ျမင္ၿပီး၊ ခ်စ္သူကို ရည္စူး ခူးေခၽြကာ ဆံျမၫွာေကမွာ ဆင္ေပးလိုက္ရသူတို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကမည္ကို ေတြးၿပီး ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနေလမည္လားဟုလည္း ေတြးမိပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း သဘာ၀ပတ္ဝန္းက်င္အေရး တစ္ခုလုံးႏွင့္ ခ်ဲ႕ထြင္၍ လည္းေကာင္း၊ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ၿခဳံငုံ၍လည္းေကာင္း စဥ္းစား မိသည့္အခါမူ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ပိေတာက္ပန္းဖြဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စကို အမွတ္ရမိပါသည္။
'မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔
ႏွစ္ဆန္း ခါေတာ္မီမို႔
ဇေမၺာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းကာေပါ့
ခပ္သိမ္း နယ္စုံစုံသို႔
ပြင့္စုံကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို႔
ေခါင္းႂကြကာ ဆာေဝေဝနဲ႔
သူလည္းေလ ေလာကီသားလိုပါ့
ႂကြားခ်င္လွ ေပလိမ့္မယ္...'ဟူ၏။
ပိေတာက္ပန္းတို႔ ပင္ထက္မွာ လွေနသည္ကို မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔ဟူသည့္ ဆရာ့အသံကို ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
သဘာ၀မွာ အလွတရားရွိသည္။ သဘာ၀အလွတရားက ေလာကကို စိမ္းျမလွပေနေစ၏။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက သဘာ၀မွာရွိသည့္ အလွတရား တို႔ကို သဘာ၀အတိုင္းထားကာ ခံစားလိုသည့္၊ အလွကို ျမတ္ႏိုးတတ္သည့္ စိတ္ႏွလုံးမ်ိဳးကား ရွိရန္လိုေပမည္ဟူ၍သာ ေတြးေတာဆင္ျခင္မိပါ သတည္း။ ။
ဘ၀အေရး ႐ုန္းကန္ေနၾကရရင္း ပူေလာင္ေနၾကရသည့္သူမ်ား၊ လၽွပ္စစ္မီး မလုံေလာက္မႈေၾကာင့္ ပူပူဆူဆူ ျဖစ္ေနၾကသူမ်ား၊ အေထြေထြ အက်ပ္အတည္းမ်ားၾကားက မေျပမလည္ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားပင္ မိုးေရစက္ မ်ားေအာက္တြင္ တဒဂၤၿငိမ္းေအးမႈ ရသြားၾကေလသည္။
ထို႔အတူ သႀကၤန္ကာလကတည္းက လာေတာ့မည္၊ လာေတာ့မည္ဟု ငံ့လင့္ေနၾကေသာ ပိေတာက္ပြင့္တို႔ကလည္း ထိန္ထိန္ဝါေအာင္ ပြင့္ၾကေလ သည္။ ရာသီဥတုပူလြန္းမက ပူျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံးက ျပည္သူတို႔ မိုးကိုအေမၽွာ္ႀကီး ေမၽွာ္ေနၾကခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ မိုးသည္ လည္းေကာင္း၊ ပိေတာက္တို႔သည္လည္းေကာင္း ပို၍တန္ဖိုးႀကီးျမင့္ ေနေပသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေလာကႀကီးက ၾကာၾကာ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပမေနလိုက္ရ။ တန္ဖိုးႀကီးေနသည့္ ပိေတာက္ပြင့္တို႔ကို အလုအယက္ခူးၾက၊ အကိုင္းေတြကို ခ်ိဳင္ၾက၊ ခုတ္ၾက၊ ခ်ိဳးၾကျဖင့္ မ်ားစြာေသာ ပိေတာက္ပြင့္တို႔ ပင္ထက္မွာ ၾကာၾကာ မေနရ။ အကိုင္းအခက္တို႔ ပါ အဆစ္အေနျဖင့္ ပ်က္စီးရသည့္အခါ အက်ည္းတန္ပုံရိပ္ကို ျဖတ္ခနဲေတြ႕ရသလို။
တစ္ဖန္ ပိေတာက္ပင္ကို စိုက္ခဲ့သူမ်ားသည္လည္း သူ႕အပြင့္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသူမ်ား လိုလားၾကသူမ်ားစြာကို ျမင္ၿပီး၊ ခ်စ္သူကို ရည္စူး ခူးေခၽြကာ ဆံျမၫွာေကမွာ ဆင္ေပးလိုက္ရသူတို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကမည္ကို ေတြးၿပီး ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနေလမည္လားဟုလည္း ေတြးမိပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း သဘာ၀ပတ္ဝန္းက်င္အေရး တစ္ခုလုံးႏွင့္ ခ်ဲ႕ထြင္၍ လည္းေကာင္း၊ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ၿခဳံငုံ၍လည္းေကာင္း စဥ္းစား မိသည့္အခါမူ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ပိေတာက္ပန္းဖြဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စကို အမွတ္ရမိပါသည္။
'မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔
ႏွစ္ဆန္း ခါေတာ္မီမို႔
ဇေမၺာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းကာေပါ့
ခပ္သိမ္း နယ္စုံစုံသို႔
ပြင့္စုံကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို႔
ေခါင္းႂကြကာ ဆာေဝေဝနဲ႔
သူလည္းေလ ေလာကီသားလိုပါ့
ႂကြားခ်င္လွ ေပလိမ့္မယ္...'ဟူ၏။
ပိေတာက္ပန္းတို႔ ပင္ထက္မွာ လွေနသည္ကို မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔ဟူသည့္ ဆရာ့အသံကို ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
သဘာ၀မွာ အလွတရားရွိသည္။ သဘာ၀အလွတရားက ေလာကကို စိမ္းျမလွပေနေစ၏။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက သဘာ၀မွာရွိသည့္ အလွတရား တို႔ကို သဘာ၀အတိုင္းထားကာ ခံစားလိုသည့္၊ အလွကို ျမတ္ႏိုးတတ္သည့္ စိတ္ႏွလုံးမ်ိဳးကား ရွိရန္လိုေပမည္ဟူ၍သာ ေတြးေတာဆင္ျခင္မိပါ သတည္း။ ။
No comments:
Post a Comment