ၿပီးခဲ့သည့္ပညာသင္ႏွစ္တြင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ တကၠသိုလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္း ၁၇၆ ေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းသား တစ္သန္းနီးပါး ပညာ သင္ၾကားခဲ့ၿပီး ဘဲြ႕ရဦးေရ တစ္သိန္းေက်ာ္ ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ခဲ့သည္ဟု သိရ သည္။ တိတိက်က်ဆုိရလွ်င္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ အဆင့္ျမင့္ ပညာကုိ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ၉၇၈၉၃၅ ဦးသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ၁၂ဝ၅၈၁ ဦး ဘဲြ႕ရရွိခဲ့သည္။
ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံတြင္ အဆင့္ျမင့္ပညာကို သင္ယူေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ဘဲြ႕ရရွိခဲ့သူမ်ားမွာ ႏုိင္ငံအတြက္ လူသားအရင္းအျမစ္ မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထုိေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ အရည္ အခ်င္း ျပည့္ဝမွသာလွ်င္ ပညာတတ္လူသားအရင္းအျမစ္မ်ားဟု ဆုိႏိုင္ ေပလိမ့္မည္။ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝသည့္ လူသားအရင္းအျမစ္မ်ား ေပၚထြန္းေရးတြင္ ပညာေရးစနစ္၏ အေရးအႀကီးဆံုး ပင္မအစိတ္အပိုင္း သည္ ဆရာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ပညာရည္တိုးတက္ေရးျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝသည့္ ပညာေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲေဖာ္ေဆာင္လ်က္ရွိသည္။ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒ(၂ဝ၁၄)ႏွင့္ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒကုိ ျပင္ဆင္သည့္ဥပေဒ(၂ဝ၁၅)တုိ႔ျဖင့္ ေဖာ္ေဆာင္ေနသည္။ ဥပေဒ၌ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးဆိုသည္မွာ အေျခခံ ပညာေရး၏ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ သို႔မဟုတ္ ယင္းႏွင့္တူညီေသာအဆင့္ ေအာင္ျမင္ၿပီးသူမ်ားကို အမ်ဳိးသားပညာေရးမူဝါဒေကာ္မရွင္က အသိ အမွတ္ျပဳထားသည့္ ေက်ာင္းတစ္ခုခုမွ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးထားေသာ ပညာေရးဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒအရ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးတြင္ အမ်ဳိးသား ပညာေရးမူဝါဒေကာ္မရွင္သည္ အဆင့္ျမင့္ပညာကုိ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ေအာင္ စတင္ေဖာ္ေဆာင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္၊ ေကာလိပ္မ်ား၏ လြတ္လပ္ေသာကိုယ္ပိုင္စီမံခန္႔ခဲြမႈကုိ မထိခုိက္ေစဘဲ ေက်ာင္းမ်ား၏ဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈကို အေထာက္အကူျပဳေရးအတြက္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္မ်ားေကာ္မတီကုိဖဲြ႕စည္းၿပီး သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ ပဋိညာဥ္စာတမ္းအရ တကၠသိုလ္ေကာင္စီကို ေက်ာင္းအလုိက္ဖဲြ႕စည္းကာ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးကို ျမႇင့္တင္ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။
အဆင့္ျမင့္ပညာကုိ အဆင့္ျမႇင့္တင္ႏုိင္ေရး၊ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီ ေရးအတြက္ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာ၊ မိဘ၊ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္း၊ အာဏာပုိင္အဖဲြ႕အစည္းမ်ား၊ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စား လွယ္မ်ား၊ ဝန္ႀကီးဌာနမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရ အပါအဝင္ အားလံုး ဝုိင္းဝန္းႀကိဳးပမ္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
အဆင့္ျမင့္ပညာတြင္ ေက်ာင္းေပါင္း ၁၇၆ ေက်ာင္းရွိေသာ္လည္း အဓိကေက်ာင္းမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ေသာကာလက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ၌ အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္ ျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီပညာေရးစနစ္ျဖင့္ သင္ၾကားႏုိင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၏ဂုဏ္ျဒပ္ႏွင့္ ဝိေသသလကၡဏာမ်ား ထူးျခားေကာင္းမြန္သျဖင့္ ထူးခြၽန္ထက္ျမက္ေသာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားစြာ ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံႏွင့္ ျပည္သူကို ထိေရာက္စြာအက်ဳိးျပဳခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထုိေကာင္းမြန္ေသာ ပညာေရးစနစ္ ကုိ ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အဆင့္ျမင့္ပညာ ေရးမွာ တန္ဖုိးေလ်ာ့က်လာခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မွ ေသြဖည္ခဲ့ သည္။ ယခုအခါ အဆင့္ျမင့္ပညာကုိ ယခင္ကကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ေအာင္ စတင္ႀကိဳးပမ္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၿပီ။
ပညာေရးသည္ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အရင္းအႏွီးျဖစ္သည္။ တန္ဖုိးႀကီးေသာ အရင္းအႏွီးကုိ စနစ္တက်ျမႇဳပ္ႏွံရန္ လိုအပ္သည္။ ေကာင္းမြန္သည့္အစဥ္အလာမ်ားကုိ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း ၿပီး ေခတ္ေရွ႕ေျပး ေတြးေတာႀကံဆရမည့္ ပညာျဖစ္သည္။ ပညာေရး ဆိုသည္မွာ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ ေက်ာင္းတက္ပညာသင္ျခင္းထက္ ပိုမိုနက္နဲ က်ယ္ဝန္းသည္။ စူးစမ္းေလ့လာလိုစိတ္ျပင္းျပကာ အၿမဲမျပတ္သင္ယူ ေလ့က်င့္ေနမွသာ ပညာတတ္ဟုယူဆႏုိင္သည္တုိ႔ကုိ ႏွလံုးသြင္း၍ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ အဆင့္ျမင့္ပညာ ျပန္လည္ျဖစ္ထြန္းလာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾကရမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။
No comments:
Post a Comment