ေၾကးမံု ေဆာင္းပါး

ၾကးမံုသတင္းစာတြင္ လူမႈဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ရသစာေပမ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို႔ ေဖာ္ျပေပးလ်က္ရွိပါသည္။ ထို႔သုိ႔ ေဖာ္ျပေပးရာတြင္ စာဖတ္ပရိသတ္၏ ႏွလံုးသားတြင္ စြဲထင္က်န္ရစ္ေစမည့္ လူမႈဘဝျဖစ္ပ်က္ပံုမ်ားကို ရသ ေပၚလြင္ေအာင္ေရးသားၾကသည့္ ထင္ရွားေသာ စာေရးဆရာမ်ားအား ေရြးထုတ္
ေဖာ္ျပေပးလ်က္ရွိပါသည္။ ယခု အပတ္စဥ္ စေနေန႔တိုင္းတြင္ ''ေျပာလည္း ေျပာခ်င္တယ္၊ ေျပာလည္းမေျပာရဲဘူး'' က႑သစ္ကို ဖြင့္လွစ္၍ စာဖတ္
ပရိသတ္အား အသိပညာမွ်ေဝေပးထားပါသည္။ ထုိက႑တြင္ စာေရးဆရာ ဆူဒိုနင္၏ လူမႈဘဝအေထြေထြအေပၚ ႐ႈျမင္ခ်က္မ်ားကို ေၾကးမံုသတင္းစာ
ဖတ္ပရိသတ္မ်ား ပြင့္လင္းျမင္သာစြာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ရန္အတြက္ အပတ္စဥ္ေဖာ္ျပေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (စာတည္း)

ေျပာလည္း ေျပာခ်င္တယ္၊ ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူး

အတၱကို ဖြင့္ဆိုၾကည့္ျခင္း

''အတၱ''ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာလို႔ ထင္ၾက ပါတယ္။ အတၱႀကီးတာနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာကို အၿမဲတေစေရာသုံးတာမို႔ အဲလို ထင္ျမင္ယူဆတာလည္း မလြန္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အတၱဆိုတာက ''ငါစိတ္''၊ ''ငါဆိုတဲ့ အစြဲ''ကို ေျပာတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အတၱႀကီးတဲ့သူဟာ အမွန္ေတာ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ တာထက္''ငါစိတ္ႀကီးလြန္းတဲ့သူ၊ ငါဆိုတဲ့အစြဲႀကီးလြန္းတဲ့သူ''ပါ။

ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ သုံးႏိုင္တယ္။သည္အခါမွာ အသစ္အဆန္း ေပၚသမွ် ဝယ္တယ္၊ သုံးတယ္။ သည္ထဲမွာမွ ဘယ္တံဆိပ္ကိုမွ သုံးတာ၊ ဘယ္တံဆိပ္ကိုမွ ဝတ္တာဆိုတာမ်ိဳးအထိ သတ္သတ္ခတ္ခတ္ သုံးေနတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီ့လူေတြကို တစ္ကိုယ္ ေကာင္းဆန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔မရတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုဘယ္သူက သည္တံဆိပ္မွ သုံးတာ၊ မဘယ္သူက သည္လိုမ်ိဳးမွ ဝတ္တာ အစရွိတဲ့ စကားမ်ိဳး ေလးမ်ား ျပန္ၾကားရရင္ မေနာေခြ႕သြားတတ္ပါတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ထုတ္ဟ မေၾကြးေၾကာ္သည့္တိုင္ ''အဲဒါ ငါကြ''ဆိုတာေလး ျဖစ္လာတာပါပဲ။ အဲဒါေလးကို အတၱလို႔ ေျပာတာပါ။

သည့္ထက္ တစ္ဆင့္တက္လိုက္ရင္ ပိုရွင္းပါတယ္။ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ေနတယ္၊ ဒုကၡေရာက္တဲ့သူေတြကို ကူညီေပးတယ္၊ ကိုယ္က်ိဳးေတာင္ စြန္႔ေပးတယ္၊ အနစ္နာလည္း ခံေပးတယ္။ အဲဒါက်ေတာ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္း မဆန္တာ တအားသိသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလို အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ေနတဲ့သူ၊ အနစ္နာခံေနတဲ့သူေတြဆီမွာလည္း အတၱဆိုတာ ရွိပါတယ္။

သူတို႔က သူမ်ားထက္ပိုၿပီး အတၱႀကီးသြားတယ္။ ငါ့လိုဘယ္သူ စြန္႔လႊတ္ ႏိုင္သလဲ၊ ငါ့လို ဘယ္သူ အနစ္နာခံႏိုင္သလဲ၊ ငါကသာ မြန္ျမတ္တယ္၊ ငါကသာ လူအမ်ားရဲ႕ အက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ ဆိုတာေတြက သူ႔ ရင္ထဲမွာ အုံနဲ႔ က်င္းနဲ႔၊ ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကို ဘယ္သူမွ မျမင္သာဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္းျမင္မွာ မဟုတ္သလို သူ႔ကိုယ္ သူလည္း သတိထားမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကိုယ္သူ သတိမထားမိဆို အဲဒီ့အတၱ စိတ္ကေလးက သိစိတ္လိပ္ျပာရဲ႕ ေအာက္မွာ ပါးပါးေလး ကိန္းဝပ္ေနတတ္ တာကိုး။

ဆရာေတာ္တစ္ပါး မိန္႔ၾကားဖူးတာ

ဘုရားရွင္ဟာ အတၱကိုသာ ရွာမေတြ႕ခဲ့ရင္ အနတၱကို ေတြ႕မွာမဟုတ္ပါဘူး လို႔ ၾကားနာဖူးပါတယ္။

တစ္ခါသားမွာ ဓမၼေဘရီ အရွင္ဝီရိယဆိုတဲ့ ေတာင္စြန္းဆရာေတာ္က မိန္႔ၾကားဖူးပါတယ္။ အတၱနဲ႔ အနတၱက အဆက္အစပ္ ရွိေနတဲ့ တစ္သားတည္း အရာ၊ ပါဠိလိုေတာ့ သႏၲာန္ (continuum) တဲ့။ စက္ဝိုင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ စက္ဝန္း တစ္ခုရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အစြန္းတစ္ဖက္စီမွာ ရွိေနတာေပမယ့္ တစ္သီးတျခား မဟုတ္ဘဲ ဆက္စပ္ေနပါတယ္တဲ့။ အားလုံးကေတာ့ အတၱနဲ႔ စၾကတာပါပဲ။ ငါစိတ္၊ ငါဆိုတဲ့ အစြဲေလးနဲ႔ စၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတၱေတြ သိပ္ေဖာင္းပြလာ တဲ့အခါမွာ ပရဟိတဘက္ကို တျဖည္းျဖည္း ကူးလာတယ္တဲ့။ ပရဟိတ သိပ္ ေဖာင္းပြလာခ်ိန္မွာ အနတၱဆီကို ကူးသြားတတ္ပါတယ္လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ ဖူးပါတယ္။

အဂၤလိပ္လို ego လို႔ ေခၚပါတယ္။ bolster/boost somebody's ego လို႔ ဆိုတာဟာ မိမိရဲ႕ အတၱကို ခိုင္မာလာေအာင္၊ ပိုႀကီးေလာေအာင္ လုပ္တာလို႔ သိုးေဆာင္းဘာသာစကားမွာ သုံးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ျမန္မာလို လြယ္လြယ္ပဲ အတၱကို ေျပာင္လက္ေအာင္ တိုက္ခြၽတ္တာလို႔ သုံးဖူးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့စိတ္က တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါမို႔ သည္လိုဆိုင္မ်ဳိးမွာ စားတတ္တာ၊ ငါမို႔ သည္လို လူျမင္တင့္တယ္ေအာင္ ဝတ္ဆင္တတ္တာ၊ ငါမို႔ သည္လို ဖုန္းမ်ိဳးကို သုံးႏိုင္တာ၊ ငါမို႔ ဒါမ်ိဳး သိတာ၊ ငါမို႔ ဒါမ်ဳိး ေဆြးေႏြးႏိုင္တာ၊ ငါမို႔သည္လို မွတ္ခ်က္မ်ိဳးေရးႏိုင္တာဆိုတဲ့ ရင္ထဲမွာ က်ိတ္ေအာင္းေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ဆိုလိုတာပါ။

လူတိုင္းနဲ႔ မကင္းတဲ့အရာ

စာအစမွာ ေျပာခဲ့သလို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာနဲ႔ အတၱႀကီးတာကိုေရာၿပီး သုံးၾကတာမို႔ တစ္ဖက္သားကို သိပ္အတၱႀကီးတာပဲလို႔ အလြယ္တကူ တံဆိပ္ကပ္ဖို႔၊ ေဝဖန္ဖို႔ ႏႈတ္လြယ္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့ အတၱဆိုတာ ဘုရား ရဟႏၲာ မျဖစ္ေသးသမွ် သံဃာေတာ္မ်ားအပါအဝင္ ပုထုဇဥ္ လူသားတိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အရာသာျဖစ္ပါတယ္။

သူမ်ားကို အတၱႀကီးတယ္လို႔ အလြယ္တကူ ေျပာတတ္သူကိုယ္တိုင္မွာ အတၱမကင္းတာႀကီးကို သတိထားမိေနတဲ့အခါ အဲလို စကားသံၾကားမိရင္ ၿပံဳး မိေနရတာခ်ည္းပါပဲ။

အတၱရဲ႕ အႏၲရာယ္

အတၱဟာ လူတိုင္းနဲ႔ မကင္းတာမို႔ အတၱႀကီးျခင္းဟာ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ သူ႕အတၱနဲ႔ ကိုယ့္အတၱသြား ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရင္ေတာ့ ဆိုးပါတယ္။ ငါ မွန္တယ္၊ သူမွားတယ္ဆိုတာဟာ အတၱခ်င္း ထိပ္တိုက္ေတြ႕ကုန္ေတာ့တာပါ။

ပရဟိတ လုပ္တာခ်င္းအတူတူေတာင္ ပူးေပါင္းလို႔ မရေတာ့တာ၊ ႏိုင္ငံ အက်ိဳးေဆာင္ရြက္ေနၾကသူခ်င္းအတူတူ ရန္သူေတြလို ျဖစ္ကုန္ၾကတာမ်ားဟာ အတၱက ပြားလာတဲ့ ျပႆနာအေထြေထြပါ။ သည္အတြက္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ၾကတယ္၊ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။

အဲဒီ့အတၱမွာမွ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားေတြ ထပ္ေပါင္းလိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ျပႆနာေတြက ပိုႀကီးထြားလာတတ္တာလည္း ဓမၼတာပါပဲ။ သည္အခါမွာ တရားတာ၊ မတရားတာ၊ သင့္ေလ်ာ္တာ၊ မသင့္ေလ်ာ္တာ ေဘးခ်ိတ္ပစ္လိုက္ ၾကၿပီး ငါအႏိုင္ရေရးဘက္ကို ေဇာင္းေပးျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။

လူျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ မိမိမွာ ရွိေနတဲ့ အတၱကို ပယ္ခြာဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လို နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျပႆနာေတြ နည္းသြားေအာင္ အတၱေတြကို ပယ္ခြာၾကပါလို႔ သြားတိုက္တြန္းတာေလာက္ အဆင္ျခင္မဲ့တာ ရွိမယ္ မထင္မိဘူးခင္ဗ်။

အတၱကို အသုံးခ်ရေအာင္

အဲသလို ပယ္ခြာမယ့္အစား အဲဒီ့ အတၱေလးကို လမ္းလႊဲေပးလိုက္ရင္ေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားဆိုတာ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ကေလးကတည္းက ခဏခဏ လုပ္ဖူးတယ္။ လုပ္ဖူးဆို ကြၽန္ေတာ္က အတၱသိပ္ႀကီးတာကိုး။ အတန္းထဲမွာ သိပ္ေနရာလိုခ်င္တဲ့သူ၊ သိပ္ထင္ေပၚခ်င္တဲ့သူေတြ ေတြ႕လာရင္ ကြၽန္ေတာ္က ထိပ္တိုက္ေတြ႕မေန၊ ယွဥ္မေနေတာ့ဘူး။ ႏိုင္လိုသူကို အသာတၾကည္ အ႐ႈံးေပးတဲ့နည္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ အတၱက ပိုေျပာင္လက္လာပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္လို အေလၽွာ႔ေပးႏိုင္တဲ့ စိတ္မ်ဳိး လူတိုင္း ထားႏိုင္တာက်လို႔၊ ႏိုင္ခ်င္သူကို အေလွ်ာ႔ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ သတၱိမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာလို႔ ခံယူထားတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ အတၱက ပိုၿပီးေျပာင္လက္လာပါ ေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က တူတာေတြကို ေတြးၿပီး အျမတ္ထုတ္ျခင္းနဲ႔ အတၱကို တိုက္ခြၽတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူခ်င္းတူေပမယ့္ အသက္႐ွဴခ်င္းကြဲတယ္ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္၊ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔ တစ္ဖြဲ႕ၾကားမွာ မတူဘဲ ကြဲလြဲေနတာ ေသာင္းေျခာက္ေထာင္မက ရွိသလို ကြဲျပားတာကို လူတိုင္း ျမင္သာပါတယ္။

အဲဒီ့မတူတာေတြၾကားမွာပဲ တူတာေလးေတြကိုမွ ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ရွာတတ္၊ ျမင္တတ္၊ အသုံးခ်တတ္ဖို႔က်ေတာ့ လူတိုင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။အဲဒါကို ျမင္တတ္၊ အသုံးခ်တတ္တဲ့သူက ငါပါလားဆိုတာျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္လည္း မိမိတို႔မွာရွိေနၿပီး ဘယ္လိုမွ ခြၽတ္မရႏိုင္တဲ့ ေရႊအတၱကို ပိုမို အေရာင္တင္ေပးႏိုင္ျပန္ပါလိမ့္မယ္။

စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား

သည္တစ္ပတ္ ကြၽန္ေတာ္ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုက္တာေလးကို တစိမ့္စိမ့္ ေတြးၿပီး ဆင္ျခင္ေပးၾကမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ကျဖင့္ သိပ္ေက်းဇူးတင္မိမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတိုင္း လက္ခံရမယ္လို႔ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ မတိုက္ တြန္းဝံ့ပါဘူး။ တိုက္လည္း မတိုက္တြန္းအပ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ေဆြးေႏြး ခ်က္ကို ေသခ်ာ ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မိမိတို႔ရဲ႕ ဘဝမွာ၊ မိမိတို႔ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အသုံးတည့္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ေကာက္ႏုတ္သုံးစြဲၾကေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ အသုံးမတည့္ဘူးဆိုေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္ေဆြးေႏြးခ်က္ကို ပစ္ပယ္ လိုက္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဘာမွ မခက္ပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လူ႕ေဘာင္မွာ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ပဋိပကၡအေထြေထြ၊ ျပႆနာအရပ္ရပ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေျပလည္ေစခ်င္တဲ့ အတၱေလးမျဖစ္ ညစ္ က်ယ္နဲ႔ သည္အေၾကာင္းကို မေျပာရဲ ေျပာရဲနဲ႔ ေျပာၾကည့္လိုက္တာပါ။ အားလုံး အတြက္ ေတြးဆဆင္ျခင္စရာ တစ္ခုခုေတာ့ ရသြားတန္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ မိပါတယ္ ခင္ဗ်ား။