လူရေးလူရာ၊ ပီလှစေ

မြန်မာ့အလင်းအယ်ဒီတာအာဘော်

နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုတွင် အရေးပါဆုံးမှာ ယင်းနိုင်ငံက ပိုင်ဆိုင်သည့် လူသားအရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ လူသားအရင်း အမြစ်ဟုဆိုရာတွင်လည်း လူတစ်ဦးချင်းစီ၏ အရည်အသွေးအပြင် ယင်းနိုင်ငံ၏ လူ့အဖွဲ့အစည်းအပေါ်တွင် လွှမ်းမိုးနေသော၊ ဩဇာ သက်ရောက်နေသော ယဉ်ကျေးမှု ဓလေ့ထုံးစံများ၊ အတွေးအခေါ် အယူအဆများမှာလည်း နိုင်ငံနှင့် လူမျိုးဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးတွင် အရေးပါ လှသည်။ အရည်အသွေးနိမ့်ကျသူများ၊ စွမ်းဆောင်လိုစိတ်ကင်းမဲ့သူ၊ စိတ်ဓာတ် ခွန်အားချို့တဲ့သူများက မိမိတို့၏ လူ့အဖွဲ့အစည်းကိုလည်းကောင်း၊ နိုင်ငံကိုလည်းကောင်း မြှင့်တင်နိုင်ကြမည်မဟုတ်ဟု ဆိုလိုသည်။

ရှိတာလေးနှင့် လှအောင်ဝတ်၊ ရတာလေးနှင့် ၀အောင်စား၍ ရောင့်ရဲ တင်းတိမ်စွာ နေထိုင်နည်းထက်''အပေါ်အလွင်၊ ပျော်ရွှင်မပါး၊ လောင်းစား ကြက်ငှက်၊ မလေ့ကျက်နှင့်။ အသက်မွေးမှု၊ တစ်ခုခုကို၊ လုပ်မှုဆောင်ခင်း၊ မပျင်းမရိ၊ မိမိတို့တွင်၊ အကျင့်လက္ဓဏာ၊ လူ့ဘာသာလျှင်၊ ဥစ္စာရှိကြောင်း၊ အရောင်းအဝယ်၊ ကုန်စလယ်သွား၊ မနေနားဘဲ၊ ပျားပိတုန်းဟူ၊ ဝတ်ရက် ယူသို့၊ လူစဉ်မီအောင်၊ ကြိုးစားလေ'' ဟူသော ရှင်မဟာရဋ္ဌသာရ၏ ဆုံးမစာနှင့်အညီ ကြိုးပမ်းကြခြင်းဖြင့် မိမိနှင့်တကွ၊ မိမိ၏ လူ့အဖွဲ့အစည်း၊ မိမိနိုင်ငံဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်းကို ပို၍အလိုရှိအပ်သည်။

''အဋ္ဌာရသ၊ သိပ္ပမကြွင်း၊ နှလုံးသွင်း၍၊ အခင်းအရာ၊ ရှိသောခါလည်း၊ နှုတ်ပါလက်ရေး၊ ဇယ်ထောင်သောင်းကို၊ ဒိုးကောင်းပြေးသို့၊ လူရေးလူရာ၊ ပီလှစေ'' ဟူသော အဆုံးအမနှင့်အညီ အတတ်ပညာတို့ကို လေ့လာ သင်ကြားတတ်မြောက်ကျွမ်းကျင်ခြင်းဖြင့် လက်ရုံးရည်၊ နှလုံးရည် ပြည့်၀သူ၊ လူရေးလူရာပီသူ၊ အရေးပါအရာရောက်သူများဖြစ်အောင် လည်း မိမိကိုယ်ကိုယ်မိမိ ဖြည့်ဆည်းကြရန်လည်း လိုအပ်သည်။

သို့ဖြစ်သည့်အလျောက် သမိုင်းအစဉ်အလာအားဖြင့် အသက်မွေး ဝမ်းကျောင်းအလုပ်များကို မပျင်းမရိ ဝီရိယရှိရှိ လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသော၊ လက်ရုံးရည် နှလုံးရည် ပြည့်၀အောင် စွမ်းဆောင်ကြိုးကုတ် အားထုတ် ကြရန် ဆုံးမသွန်သင်ခဲ့သည့် ယဉ်ကျေးမှုအခိုင်အမာရှိခဲ့သော မိမိတို့၏ လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် လူတစ်ဦးချင်းစီ၏ အရည်အသွေး၊ အစွမ်းအစတို့dကို အပြည့်အဝ ဖော်ထုတ်အသုံးချနိုင်လာစေရန် တိုက်တွန်းအားပေးမှုများ ပြုကြရမည်ဖြစ်သည်။

တင်းတိမ်ရောင့်ရဲမှုကို တလွဲအကြောင်းပြကာ ဆင်းရဲတွင်းမှ ရုန်းထွက် ရန် မကြိုးစားလိုသည့်စိတ်၊ လုံ့လဝီရိယမထုတ်ဘဲ အေးအေးလူလူ ငိုက်မျဉ်းနေလိုသည့်စိတ်၊ ဆာလောင်လာသည့် အချိန်ကျမှ ထမင်းကြမ်း ခဲ ထရှာလိုသည့်စိတ်တို့ကို မိမိတို့ယဉ်ကျေးမှုထဲမှ အပြီးတိုင်မောင်းထုတ် ထားရန်လည်း လိုအပ်လှသည်။ က္ဘာပေါ်တွင် မဖွံ့ဖြိုးမတိုးတက်သည့် နိုင်ငံများမှာ ရာသီဥတုနှင့် ပထဝီအနေအထားအရ ကံအကြောင်းမလှခြင်း၊ သဘာ၀အရင်းအမြစ်ချို့တဲ့ခြင်း၊ လူမျိုးတို့၏ အရည်အသွေးနိမ့်ကျခြင်း၊ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည့် ဓလေ့ထုံးစံယဉ်ကျေးမှုတို့မရှိခြင်း စသည့် အကြောင်းတရားများစွာတို့နှင့် ပတ်သက်နေသည်ဟု သုတေသီ တို့က ဆိုကြသည်။ အဆိုပါအချက်များနှင့် ချိန်ထိုးကြည့်ပါက မိမိတို့နိုင်ငံ တွင် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးအတွက် မည်သည်တို့ပြည့်စုံ၍ မည်သည်တို့ လိုအပ်နေသည်ကို မှန်းဆကြည့်နိုင်မည်လည်းဖြစ်သည်။

သယံဇာတအရင်းအမြစ်နည်းပါးသော်လည်း ကမ္ဘာ့ထိပ်တန်းရောက် ခဲ့သည့် နိုင်ငံများအနက်မှ အာရှနိုင်ငံတစ်နိုင်ငံဖြစ်သည့် ဂျပန်နိုင်ငံကို သာဓကတစ်ရပ်အဖြစ် ရှုမြင်ကြည့်နိုင်သည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကုန်းဘောင် ခေတ်နှင့် ခေတ်ပြိုင် ဂျပန်န်ိုင်ငံတွင် ၁၈၆၀ ခုနှစ် မေဂျီခေတ်တွင် ပြုပြင် ပြောင်းလဲရေးများကို စတင်ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးလုပ်ငန်း များကို ခေါင်းဆောင်များက စနစ်တကျ ချမှတ်ပေးခဲ့ပြီး ဂျပန်တစ်မျိုး သားလုံးကလည်း အလေးအနက်လိုက်ပါ ဆောင်ရွက်ခဲ့ကြခြင်းဖြင့် ကမ္ဘာ ကို ရင်ပေါင်တန်းနိုင်ခဲ့ကြသည့်အပြင် ထိပ်တန်းအဆင့်သို့ပါ တက်လှမ်း နိုင်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ အရေးပါဆုံးသောအချက်မှာ ဂျပန်လူမျိုးတို့၏ စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် မဆုတ်မနစ်ဆောင်ရွက်တတ်ခြင်း၊ တာဝန် ဝတ္တရားကို အလေးအနက်ခံယူတတ်ခြင်းနှင့် ဂုဏ်သိက္ခာကို တန်ဖိုးထား ခြင်းတို့ပင်ဖြစ်သည်။

မြန်မာနိုင်ငံသည် ယဉ်ကျေးမှု၊ ဓလေ့ထုံးစံနှင့် အတွေးအခေါ် အယူ အဆတို့အရ နိုင်ငံဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေး၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေး တို့အတွက် ရေခံမြေခံကောင်းများရှိခဲ့သော နိုင်ငံဖြစ်သည်။ ဘိုးဘေးတို့ လက်ထက် သမိုင်းအစဉ်အလာအရ လူရည်လူသွေး၊ လူစွမ်းလူစတို့ မြင့်မြင့် မားမား ပြနိုင်ခဲ့ကြသည်ကို မမေ့မလျော့ နှလုံးသွင်းကာ မိမိတို့ခေတ်တွင် လည်း သမိုင်းပေးတာဝန် ကျေပွန်နိုင်ကြပါစေကြောင်း။ ။